تفاوت خازن میکایی با الکترولیت

هرگاه بین دو صفحه هادی (مانند آلومینیوم) که در مقابل یکدیگر قرار دارند از عایقی پر شود ، یک خازن تشکیل می شود. معمول ترین نوع هادی از آلیاژ آلومینیوم ، قلع و یا نقره استفاده می شود. و به عایقی که بین دو صفحه هادی قرار می گیرد ، دی الکتریک می گویند. دی الکتریک می تواند هوا ، کاغذ ، میکا ، پلاستیک ، سرامیک و یا دیگر عایق ها باشد. و معمولا خازن ها بر پایه نوع دی الکتریک استفاده شده در آنها نام گذاری می شوند. در ادامه با تشریح تفاوت خازن میکایی با الکترولیت با ما همراه باشید.

عوامل موثر در ظرفیت خازن ، مقدار مساحت صفحات هادی ، فاصله بین آنها و ماده دی الکتریک می باشد. به نحوی که هر چه مساحت صفحات بیشتر و فاصله بین آنها کمتر شود ، ظرفیت خازن افزایش می یابد. و برعکس. اما در مورد ماده دی الکتریک باید گفت که هر چه ماده دی الکتریک عایق بهتری باشد می توان از لایه نازک تری از آن استفاده کرد . این امر به ما اجازه نزدیک تر کردن دو صفحه هادی را به هم می دهد. با خرابی ماده دی الکتریک دو صفحه هادی به هم راه داده و سبب نشتی در خازن می شوند. در نتیجه خازن نمی تواند بعد از قطع جریان مدار ، انرژی الکتریکی را در خود ذخیره کند.

ساختار درونی خازن الکترولیتی

خازن های الکترولیت را از مساحت معینی از دو صفحه نازک رسانا و دو صفحه به همان اندازه از دی الکتریک از جنس کاغذ آغشته به مواد شیمیایی ساخته می شود. که برای کوچک شدن اندازه آن ، صفحات به ترتیب یک لایه هادی و یک لایه عایق به هم پیچیده می شوند. تا به شکل استوانه درآید. و دو پایه خروجی خازن را هر کدام به یک صفحه هادی متصل می کنند.

ظرفیت خازن الکترولیت بین 0.1 میکرو فاراد الی چند میلی فاراد تولید می شوند.

و

جهت صافی و یا کوپلاژ استفاده می شوند.

ساختار درونی خازن میکایی

این نوع خازن دارای دی الکتریک میکا می باشد. و چون میکا مانند کاغذ انعطاف پذیر نمی باشد ، نمی توان از سطح مقطع زیادی از صفحه هادی استفاده کرد. به همین دلیل ظرفیت آنها کمتر از خازنهای الکترولیتی می باشد. و معمولا بین 100 تا 3000 پیکو فاراد تولید می شود. اما بدلیل اینکه میکا عایق خوبی است ، ولتاژ کار این نوع خازن حدود چندین کیلو ولت می باشد.